Naamgevers Rob Willemsen en Maarten Minderman werken na hun opleiding HTS Bouwkunde bij Bohemen Projectontwikkeling in Den Haag. Samen starten ze in 1994 in Capelle aan den IJssel een eigen bedrijfje, dat ze eenvoudigweg Willemsen Minderman noemen.

Hun bedrijf loopt goed en als ze begin 1997 een uitnodiging ontvangen voor een boottrip van de directeur vastgoedfinanciering van de VSB (later Fortis) Jan Steven Menke, kunnen ze deze niet weigeren. Aan boord spreekt Willemsen uren met Nico Vijsma, die later weer contact met hem opneemt en ze bij Van Vlijmen introduceert. Voor de Coolsingeltoren laat hij hen een haalbaarheidsstudie verrichten; voordat Willemsen en Minderman een bedrag kunnen noemen, zegt hij al 250.000 gulden toe.

Veel stenen, nog veel meer geld

In 1999 zitten ze dankzij een tip van architect Steevensz – goed bevriend met Van Vlijmen – op de eerste rij voor het hoogbouwproject De Hollandse Meester in Zoetermeer. Nu vraagt Bouwfonds of ze omgekeerd met Willemsen en Minderman mee mogen doen. Ze verkopen hun optie aan Bouwfonds voor een opmerkelijk hoog bedrag van 5 miljoen gulden, veel meer dan ze er zelf voor hebben betaald. Het werk van Bouwfonds stroomt bij hen binnen, maar sluipenderwijs nemen Van Vlijmen, Vijsma en hun financieele man Olivier Lambert de regie bij Willemsen Minderman wel over.
Voor de ontwikkeling van het Coolsingelproject krijgen ze bijna 14 miljoen gulden. Willemsen en Minderman vinden het ook een hoop geld, maar begrijpen van Van Vlijmen dat uit dit bedrag nog wel ‘oude verplichtingen van Bouwfonds aan derden’ moet worden voldaan.

Solaris gebouw Capelle, Willemsen Minderman
Solaris gebouw Capelle

Een volgend project dat jaar is het kantorencomplex Solaris in hun thuisstad. Belegger Bankhaus Wölbern betaalt er 140 miljoen gulden voor. Op de valreep verhoogt Van Vlijmen de kosten door Willemsen Minderman een turnkeyovereenkomst aan te bieden voor 127,5 miljoen. De winst voor Bouwfonds slinkt daardoor met 27,5 miljoen. Bij Willemsen Minderman stroomt de kas vol.

Betaalkantoor W & M

Om Bouwfonds te helpen bij een probleempje, sturen Willemsen en Minderman op verzoek van Van Vlijmen een nepfactuur voor een bedrag van 1,25 miljoen gulden. Van het geld mogen ze 250.000 gulden houden als ‘voorschot’ voor werkzaamheden inzake het Coolsingelproject. Nu weten Van Vlijmen en Vijsma dat ze het duo bij de kladden hebben. Wat begint met een onschuldig boottochtje over het IJsselmeer en het aanhalen van de banden is nu een huwelijk.

Nadat ze zich zo hebben laten inpalmen, duurt het niet lang of Van Vlijmen en Vijsma beginnen ‘met een bepaalde autoriteit te dicteren’ welke betalingen aan wie moeten worden verricht. Ook geven ze daarbij de valse titel op waaronder de betaling kan worden verricht. De eerste betaling is aan Hans Sanders, een gepensioneerde HBM-directeur. Daarna haalt Vijsma 750.000 gulden op. De betaling wordt geboekt als ‘aanbrengfee’. Nog vele betalingen volgden, veelal aan privé vennootschappen van (familieleden van) Bouwfonds Vastgoedmedewerkers uit het ‘nestje Van Vlijmens’ en van goede relaties van dit clubje:

  • Vastgoedbeheerder Rooswyck van Jan van Vlijmen; zo’n 4 miljoen euro
  • privévennootschappen van Olivier Lambert; zo’n 2,3 miljoen
  • Eligo Analyse en Advies, van Edwin de Roy van Zuydewijn; 150.000 euro
  • bedrijf van de vrouw van Bouwfondsdirecteur Stradmeijer; enkele tonnen
  • Saund Monro van Simon van Vlijmen (ook Bouwfonds); 150.000 euro
  • Harry Mens voor verkoop Solaris; 1,7 miljoen gulden

Blaren

Op 19 november 2007, zes dagen nadat de FIOD-ECD ook bij hem is binnengevallen, stuurt Rob Willemsen een brief aan justitie en geeft openheid van zaken. Na enkele verhoren besluit ook Maarten Minderman te gaan praten. Het OM heeft dan twee sleutelverdachten met bekennende verklaringen.

Willemsen en Minderman werden in december 2009 als eersten in de Klimop-zaak veroordeeld tot 16 maanden onvoorwaardelijke celstraf. Hun BV’s kregen elk een boete opgelegd van 17.000 euro. Ze waren ook de eersten die in beroep gingen tegen hun veroordeling. In december 2012 halveerde het gerechtshof hun straf omdat het niet bewezen achtte dat het tweetal met een vooropgezet plan had meegewerkt aan de vastgoedfraude. Ook woog het hof de “langdurige en intensieve” publiciteit mee, evenals hun volledige medewerking aan het onderzoek van justitie.

bron: De Vastgoedfraude (Vasco van der Boon & Gerben van der Marel, Nieuw Amsterdam Uitgevers, 2009), Quote, Wikipedia, NRC



Reacties

Willemsen Minderman — Geen reacties

    Geef een reactie

    Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

    HTML tags allowed in your comment: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>